Pytanie “dlaczego?”

Już minęło- wybory zakończone, zatem można pisać bez podejrzenia o agitację. /To żart, ale nie do końca, bo jednak będzie ewangeliczno-politycznie/.

Los ludzi najsłabszych od polityki w dużej mierze zależy, a ona jakoś ubogich nie lubi. Nigdy nie lubiła.

Na szczęście los ten zależy nie tylko od polityki, ale od dobrych ludzi. Dlatego też, choć zawsze jest mnóstwo dziur do załatania, łatacze cierpliwie pracują. My też.

Dziewięcioro dzieci, które straciły mamę ma umeblowane mieszkanie. Część kupiliśmy, a większość podarowała Fabryka Forte, jak zwykle ratująca nas meblowo. Skręcili chłopaki z Zochcina, a było co robić.

Inne dzieciaki, ukraińskie, niepełnosprawne, próbujemy zdiagnozować, żeby trafiły do odpowiednich dla nich szkół. Nie jest łatwo, kiedy brakuje psychiatrów, psychologów. Znów na pomoc przyszli przyjaciele. Wiktor jeździ po kraju “wesołym busem” z chłopcami, robiąc setki kilometrów, do specjalistów.

Byłam w domu dla chorych w Warszawie. Alarm się zrobił, bo przywieźli panią ze szpitala. Wg “dostawców”-pani samodzielna i chodząca. W realu- starsza kobieta na wózku, tęga, pampersowana. A tu krzyk, że wielkich pampersów nie ma! Na szczęście były. Na dnie magazynu, bo nikt tego rozmiaru nie używał od dawna. To jeszcze sprzed kilku lat- bodajże Janka Ochojska nam załatwiła. Opatrzność przewidziała z wyprzedzeniem.

Jeden z mieszkańców w tymże domu skarżył się ustawicznie, że nie ma telewizora w pokoju. Nawet w więzieniu jest, a tu nie ma. Po moim krótkim przemówieniu: “Nie ma i nie będzie. Nie podlega negocjacji. Jeśli w więzieniu było lepiej, to zawsze można tam wrócić”, inny, siedzący na wózku, złapał mnie za habit i powiedział: “Dwa tygodnie temu byłem pod mostem. Tutaj jest raj. W d…..ch się poprzewracało.” Oczywiście, część naszych ma problemy z głową, więc nie bierzemy takich roszczeń bardzo serio.

Jest piękna świetlica z ogromnym telewizorem i setkami programów. Tylko trzeba wyjść z pokoju, a jeśli z piętra to po schodach lub windą. I oto chodzi, żeby nie zalegali w łóżkach ci, którzy nie muszą. Cóż, bieda wielka!

Na szczęście, dzięki zapobiegliwości i ciężkiej pracy żebraczej ekipy, nasi mają co jeść, a w miarę skromnych możliwości także inni, też nasi, ale zdomni. Karty Fundacji Biedronki dla 60+ ratują tysiące ludzi, my rozdaliśmy też trochę. Bo starzy, chorzy ludzie często niedojadają. To świetny program. Takich dożywiających inicjatyw jest w kraju mnóstwo. /uwaga- kart już nie mamy, nie piszcie/.

Pytanie: dlaczego takie mnóstwo jest potrzebne? Zawsze będą ludzie ubodzy, ale hm….może by zrobić tak, żeby było ich mniej. Państwo politycy trzymający w rękach wspólną naszą polską kaskę, rzucam temacik. Najpierw, dla treningu, spróbujcie przeżyć miesiąc za 719 zł. Z czynszem, prądem, wodą, ogrzewaniem, lekami, ubraniem, środkami czystości i jedzeniem. Tak żyje tysiące. No, może na początek za 1200. Jak wam idzie?

Nie chodzi o “każdemu po równo”. Chodzi o posunięcie się na ławce życia tak, żeby ci, co pracować nie mogą nie marzli, nie byli głodni, i upokarzani, także poprzez formę wsparcia. To przyzwoitość. Na poziomie narodowym i osobistym- każdego z nas. A rządzący z tego będą rozliczani po tamtej stronie życia. I każdy z nas.