Wdzięczność, oby szybko minęła

Pan pewien, na wózku, z odleżyną, człek bezdomny, a właściwe z-domny, bo w parku mieszkał, za dach niebo mając, a świat cały jest naszym domem, dostał informację, że do schroniska dla ludzi chorych może się dostać w 2020 roku. I musi sobie założyć skrytkę pocztową, żeby odbierać korespondencję. Pani pewna, osoba dobra, próbowała mu pomóc. W końcu jakimś cudem znalazła telefon do Tamary- w Jankowicach. Tamara do Reni i człowiek ma już nad głową dach kryty papą, a w najbliższym czasie czeka go szpital, bo odleżyna wymaga operacji. 

Pan po złamaniu kręgosłupa z dodatkowymi schorzeniami wypisany do noclegowni. Na szczęście był ogarnięty i podsłuchał, jak lekarze mówili o naszym schronisku dla chorych. Pewnie zadzwonili do pomocy społecznej i dowiedzieli się, że system wskazuje, iż miejsc nie ma. Doczłapał się do nas i oczywiście został. 

W rzeczywistości przyjmujemy i będziemy przyjmować każdego, któremu trzeba pomóc. I niech nas system hm…….pocałuje/ w ucho, żeby nie było, że siostra znowu, że brzydkie wyrazy itd./. Tylko ludzi szkoda. No i tych pieniędzy na system wywalonych i wywalanych. Bo na remont dachu czy piec CO system nie da. I bezsensownej pracy. Tysiące stron papierów, zaangażowanie ludzi- cała para w gwizdek.

Mikołaj w Krakowie dostał, a jakże, wyniki liczenia ludzi bezdomnych. Cały elaborat, z tabelkami, wykresami itd. Kilkaset stron! Nasz dom w Krakowie jest sobie domem Wspólnoty, nie żadnym schroniskiem, a gościć możemy kogo chcemy. Biskupa, kardynała, milionera i człowieka bezdomnego. Z góry zaznaczam, że trzech pierwszych raczej nie korzysta, ale drzwi otwarte! Rzecz jednak w tym, że mnóstwo ludzi zarabia na działaniach, które nijak się mają do rzeczywistej pomocy bliźniemu w potrzebie. Ktoś musiał taki raporcik zrobić. Miki, obejrzawszy załącznik do maila, wcisnął przycisk “delete”. Bo właśnie przyjmował śmierdzącego bliźniego z ulicy. Nie wiemy, czy policzonego. Tyle roboty poszło do kosza. Cóż za brak szacunku dla cudzej pracy!

Dorośli lubią liczby. Kiedy się im opowiada o nowym przyjacielu, nigdy nie pytają o rzeczy najważniejsze. Nigdy nie zastanawiają się: “Jaki jest dźwięk jego głosu? Jakie są jego ulubione zabawy? Czy zbiera motyle?” Pytają za to: “Ile ma lat? Ilu ma braci? Ile waży? Ile zarabia jego ojciec?” I dopiero wtedy mogą uznać, że wiedzą o nim wszystko. wykrzykną: “Jaki śliczny dom!!!” /Mały Książę/

I co? I nic? Bo w Krakowie człowiek bezdomny może owszem- zjeść, wymyć się, a nawet uprać ubranie. Lecz jeśli nie ma ostatniego meldunku w grodzie Kraka, to noclegownia, ogrzewalnia lub pustostan. A nawet jeśli takowy posiada, to miejsc w schroniskach i tak za mało. Czy po takim liczeniu coś się zmieni? Nie wierzę. 

Z ubogich można całkiem nieźle żyć. Szkolenia, opracowania, systemy. Biedak zaś pozostaje biedakiem coraz bardziej, bo “uczeni w piśmie” tworzą bariery, których przeskoczyć nie jest w stanie.

Organizacje pozarządowe są po to, żeby zatykać dziury w systemach. Iść tam, gdzie państwo nie jest w stanie. Państwo zaś ma to ułatwić, bo to służba obywatelom. Wciskając nas w systemy, które są niewydolne, państwo tworzy kolejne grupy wykluczonych i uniemożliwia realną pomoc. Wiem, to wołanie na puszczy, bo…..patrz -poprzedni akapit. 

I tu dochodzimy do sedna. Każda epoka stawia przed uczniami Chrystusa wyzwania. Były zakony, które budowały mosty w Średniowieczu. Były takie, które wykupowały chrześcijańskich niewolników z rąk Saracenów. W czasach, kiedy edukacja była dostępna nielicznym-zakładali szkoły. Poczet świętych od szkół i wychowania to setki aureol. Prowadzili leprozoria, przytułki i szpitale. I nadal prowadzą. Choć większość z tych działań przejmowało z czasem państwo. Jakoś nie wychodzi państwu wsparcie ludzi bezdomnych. Nie tylko w Polsce.

Na razie jesteśmy w drodze.