Twarze

Powoli stabilizuje się mój świat po kilku latach z głową budowach. Kiedy byłam młoda / sic! byłam kiedyś młoda!/ to największym przerażeniem napełniała mnie wizja remontu i jazdy samochodem. No i rachunki. Nie, żebym była słaba z matmy, ale to ślęczenie nad papierami…..I co się okazuje: jak chcesz służyć ubogiemu, to prowadź samochód, buduj i remontuj, a potem licz. Co prawda teraz liczą nasze biura, ale dłuuugo biurem jedynym było moje biurko wciśnięte w kąt kuchni, po której hasała gromada dzieci. Domy budowały firmy, ale musiałam w tym uczestniczyć, żeby było nie tylko pięknie, ale także praktycznie, a samochodem do dziś jeżdżę i nawet lubię, jeśli niezbyt daleko. To narzędzie pracy, zwłaszcza na wsi.

Tyle użalania się i historii.

W chwila obecna to dzisiejsza akcja wypraszania z domu w Zochcinie pana, całkiem młodego, co nie tylko sam pił, ale zmusił do towarzystwa starszego człowieka, alkoholika, który zaczął u nas jako tako funkcjonować. Młody skruchy nie wykazywał, wręcz przeciwnie, stawiał się nieco. Taka to u nas robota.

Wiosna wreszcie pozwoliła naszym ludziom wyjść z domu i dała pracę w ogrodzie. Najgorsza na wsi jest zima, bo nie ma nic do roboty, chyba, że śnieg spadnie, to odgarniamy.

Udało się zamknąć stary dom dla chorych. Jarek z chłopakami pracowali ciężko nad opróżnieniem budynku, z pomocą przyszedł Przyjaciel ze swoją firmą i rozdział domu na Gniewkowskiej został zakończony. Od 2001 roku czyli przez 21 lat – pomogliśmy tam 5206 ludziom bezdomnym chorym i niepełnosprawnym. To liczby. Za każdą jest człowiek. W sumie we wszystkich domach w tym czasie- 21300 człowieków. Przedtem nie prowadziliśmy statystyk.

I psy wreszcie wróciły do Reni. Hulają po nowym domu, lekko zdezorientowane- czy są już w psim niebie czy to może sen.

Teraz nowy rozdział. Jedziemy dalej. Tym razem w luksusie o jakim te 21 lat temu nie marzyliśmy.

Bieda jakoś dziwnie dobrze się trzyma. Nawet ma się coraz lepiej. Polska i uchodźcza. Ona ma konkretną twarz. Rodziny, której nie stać na reperację pieca, więc siedzą w zimnie, matki, która nie ma na chleb, chorego bezdomnego człowieka przywiezionego z noclegowni – brudnego, z uszkodzoną ręką, po operacji czaszki- zagubionego tak, że nie wie gdzie jest i załatwia się na korytarzu, starej kobiety, która nocowała na krakowskich klatkach schodowych, a przepracowała 30 lat. Tych twarzy są setki, tysiące. Jedyne, co możemy dać, to nadzieję i chwilę godnego życia. A czasem godnej śmierci. Nadzieja ma wymiar praktyczny, żeby nie było. Nie wystarczy śpiewać “Bóg cię kocha”. Śpiew ten brzmi fałszywie, jeśli miłość Boga nie przechodzi przez nasze ręce, czas i ….kieszenie. Za miłość się płaci. Wyrzeczeniem, zmęczeniem, kłopotami. Czasem życiem.

Ma twarz Oli, która po raz kolejny gna do Ukrainy, bo syn na froncie, jeden jego kolega zginął, trzech rannych, a syn dopiero co wyszedł ze szpitala i na ten front powrócił. Wity co musiała jechać do ostrzeliwanego miasta na wschodzie po dokumenty dla swojego autystycznego synka, a u nas została babcia z chłopcem. Carli, która pochodzi z Afryki, uciekła z sieci handlu ludźmi i przypłaciła to chorobą psychiczną. Twarze, twarze, twarze…..Różnych kolorów, piękne i zmarnowane cierpieniem. Twarze człowieka. Twarze Chrystusa.

Dzisiaj była caritasowska zbiórka żywności w sklepach w okolicy. Na widok dzieciaków- na oko IV klasa, ciepło mi się zrobiło i wrzuciłam cosik, bo trzeba młodych wspierać w dobrym. Nasz Krzysztof, co sam ma niewielkie grosiki też był w sklepie i też wrzucił.” Ja mam tu wszystko, inni nie mają nic” stwierdził. Szacun, Krzysiu.

Są na świecie ludzie tak głodni, że Bóg może się im objawić tylko w postaci chleba./Mahatma Gandhi/