Rzeczy małe a patriotyzm i pobożność

Kim jest mój przybrany syn Artur, niepełnosprawny lub sprawny inaczej? Jest “prorokiem” przypominającym o wadze rzeczy małych.

Którego faceta powyżej trzydziestki ucieszy para starych kluczy do zamka? Albo dwie zapalniczki, zwłaszcza jeśli nie pali? Albo dwie książeczki z obrazkami?

Kto wtedy, kiedy wyruszasz zbawiać świat, / przynajmniej tak ci się wydaje, że bez ciebie ów świat upadnie/, woła “Gooosiaaaa! , bo mu pies znużony leżeniem uciekł z łóżka, a potem- kto puka się w brzuch pokazując, że właśnie ma ochotę na jedzenie no i świat musi poczekać.

Kto stale przypomina o wolności od rzeczy materialnych zaganiając każdą książkę, ukochaną ikonę ze ściany, długopis czy inne gadżety?

Kto wstaje rano i czeka pod drzwiami na ukochaną “ciocię” czyli panią Wiolę i cierpi w dni wolne od pracy, bo cioci nie ma? Albo na mnie, jeśli muszę wyjechać?

Kto wreszcie pokazuje czym jest miłość, bo wymaga ustawicznej obecności i rzucenia wszystkiego, jeśli przychodzi atak padaczki lub inny kryzys, a właśnie miałam zamiar oddać się czynnościom pobożnym – na przykład pójść na mszę. I kto się przytula i mówi “jam cię”, czyli kocham cię? I jada rano tylko “bułecki”, więc musisz szukać tych do odpieku po całym powiecie i dalej, żeby były cieplutkie rano?

Czemu dzisiaj tak piszę? Bo ciągle się przekonuję, że wszelkie szczytne hasła, patriotyzmy i pobożności na nic się zdają, jeśli biegniemy za nimi pomijając rzeczy małe, depcząc małych i słabych, nie ceniąc drobnych gestów miłości, z których utkana jest ta wielka: miłość Boga, Ojczyzny, bliźnich. Jeśli nie ma bułeczek, długopisów i książeczek na miarę możliwości. Jeśli nie ma miejsca dla każdej i każdego w kraju i Kościele. Jeśli ktoś potrzebuje naszej pomocy i jej nie otrzymuje.

Sadzimy kwiatki, grabimy trawniki, stawiamy folie pod pomidory, dzielimy to, co mamy od tych co się z nami podzielili, z tymi, którzy nie mają, zmieniamy pampersy- Kuba, szef domu w Jankowicach od kilku dni zmienia je z dyplomem licencjackim pielęgniarza, co podnosi wagę tej czynności, a jakże. Gotujemy, rozliczamy kasę, żebrzemy o nią, rozdajemy leki i generalnie – małe to i żmudne. Sztuką jest nie stracić radości i sensu w codzienności. Bez oczekiwania na oklaski i wdzięczność. Bo tak trzeba, po prostu. Żeby Polska była ładniejsza, świat był lepszy, a Kościół domem. Sztuką jest wierność mimo wszystko. Tego sobie i moim Rodakom życzę. Wierności zasadom, Bogu, Polsce – temu, co w niej było i jest najlepsze, nie zamykając oczu na to, co złe.

I dlatego nie będzie tu dziś flag ani obrazków z Matką Boską. Bo zbyt wiele jest do zrobienia, żeby mieć prawo do ich umieszczania.

Zamiast: Edyta Geppert i Agnieszka Osiecka