kilka z wersji miłosierdzia

Dzisiaj według “tachografu” przejechałem około 250 km.

Dzisiaj także musiałem załatwić sklepy marki “Stonka” w Sandomierzu (były 4) i wszystkie proszą aby być na 21:00 ale, kurcze, się nie da.
Od ostatniego poniedziałku odwiedziłem kilka domów naszych ubogich Przyjaciół. Dzięki powyższym marketom i innym ludziom nie musimy tak wiele kupować. Jedzenia jest tak dużo, do tego świetnej jakości, że możemy dzielić się z innymi. Dzięki uporowi Maćka Kubicy w zasadzie wszędzie mamy dostęp do jakiś hiper i supermarketów. On jak się za coś weźmie to i doba nagle staje się dłuższa i niemożliwe możliwym.
Poza tym z Mikołajem, który wpadł na moment z Krakowa (zresztą też z jedzeniem, tym razem z Auchana) pojechaliśmy odwiedzić Klaryski w Sandomierzu, którym pomagamy od lat. Powitała nas nasza ukochana s. Zofia (jeśli ktoś może być za życia świętym, to ona się kwalifikuje), i dziękowała nam za to, że tyle pomagamy, bo i one dzięki temu pomagają innym. Kur… żesz! Udowadniają mi tym samym, że w najgorszej sytuacji zawsze można się czymś podzielić- mimo, że lubię sądzić inaczej, bo tak jest łatwiej.

Ostatni sprawa: katedra Notre Dame de Paris, symbolem upadku chrześcijaństwa, płonącej Europy!!
No mnie krew zalewa. Ojciec Ludwik świetnie podsumował te bzdety. Parafrazując: a tonące łodzie z dziećmi na Morzu Śródziemnym i nie przyjmowanie uchodźców to k.. wyraz chrześcijaństwa jest?
Ojciec Ludwik oczywiście użył odpowiedniego słownictwa ale moja interpretacja jest chyba bardzo bliska sercu wyżej wymienionego zakonnika. Tomasz

Dzisiaj jest jakoś wyjątkowo spokojnie, mieszkańcy nie stoją w kolejce do Socjalnej Agaty, do p. Eli (w stylu – Pani Elu ma Pani jakieś gacie, spodnie, kurtkę itd),  do komputera, do ksero (mam taką gorącą prośbę – czy Pani może mi zrobić ksero?). Pewnie, że Pani może, chociaż bez euforii to robi, ale ze zrozumieniem niemożności zrobienia samemu. Dzisiaj jest cichutko więc zajęłam się zaległymi papierzyskami i już niedługo, tak sobie myślę, uporam się z kadrowymi.  Korzystam, bo księgowa ode mnie nic nie chce. I może nich tak zostanie. Magda Nowa siedzi i dzielnie dłubie w bazie do podziękowań czyli wprowadza wpłaty. Z darami też robimy porządek, chociaż czasami nie jest to proste. Ale co tam. Ważne, że są i magazyny nie są puste. W tym tygodniu może uda się doprowadzić internet do budki “zielonej”. Lodów nie będzie ale internet tak. /mała, drewniana budka, którą adaptujemy na biuro/. Dziury są już wywiercone na kabel i żeby nasz informatyk dobrnął do szczęśliwego końca to potrzebny jest już tylko wspomniany kabel. No i będziemy mieli pokój cichej pracy, chyba, że jakiejś duszy trzeba będzie chwilowo odstąpić go (pokój, a nie internet) na spanie. Marzena-biuro

Ciszę mam bo zaszyłam się w “zielonej budce” (nie mam lodów) ) i właśnie skończyłam wypłatę dla stypendystów niepełnosprawnych. Do wypłat, kiedy są podpisywane , niezbędny jest spokój. A poza tym to nieustanne telefony, emaile a nawet wizyty osobiste stypendystów i fundatorów. Obecnie przerabiamy temat: “mhh chyba zapomniałaś/eś przysłać nam ocen/zaświadczenia.” Beztroska powala. Pozytywne jest to, że odpowiedzialności (czytaj = ogarnianie swoich spraw) przybywa po rozpoczęciu studiów. Kasia-Fundusz Stypendialny

Dzięki setkom ludzi dobrych setki ludzi “naszych” /też dobrych/ ma co jeść. Dziękujemy. Skromną kasę możemy wydać na inne potrzeby, a tych, jak wiadomo, mnóstwo.

Może nie powinniśmy o tym pisać na blogu, może najintymniejsze szczegóły z życia naszych mieszkańców powinniśmy zachować dla siebie. Z drugiej jednak strony, przekonywanie naszych czytelników, że życie z bezdomnymi to sielanka, schludność i same przejmujące życiowe historie – może sprawić, że naszych ludzi przerobimy na obiekty westchnień, a opowieść o bezdomności przybierze charakter melancholijnej humoreski z pięknym morałem, po której – owszem – pochylimy się nad ich losem – ale też bez przesady. Otóż oszukiwalibyśmy, gdyby opisywany przez nas świat miał tylko swoje jasne strony. Ten świat ma też ciemne, mroczne wręcz, przygnębiające akcenty.
S., po kilkukrotnych wizytach w toalecie, musiał pojechać na SOR.

Po sześciu godzinach stresu, napierającego pęcherza, bólu, oraz upokorzenia, lekarze założyli mu cewnik. S., mimo że pół życia spędził w różnych zakładach karnych, tak naprawdę nie umie oszukiwać. Jego twarz zdradza wszystko. Na jego twarzy, z której dotychczas nie schodziła niemal nigdy wesołość, pojawił się smutek.
I pojawił się wstyd. Nasz mieszkaniec worek z moczem przymocowanym do spodni, schował w reklamówkę, a reklamówkę zasłania za dużym, naciągniętym swetrem. Współmieszkańcy, pomijając oczywiście tych, którzy “podśmiechują” się z niego pod nosem, generalnie kierują do S. słowa wsparcia. Oczywiście w ich przekonaniu są to słowa wsparcia, bo przecież zdania w stylu „przestań się przejmować”, „przecież nic się nie stało” – żadnym wsparciem nie są.

Jechaliśmy niedawno razem samochodem, opowiadał o życiu, uronił kilka łez. Nie usłyszał: „przestań się mazać, nie użalaj się tak nad sobą”. Oczywiście łatwiej byłoby sobie powiedzieć: „nic się nie stało”. Ale S. tego nie robi. Jest twardy. Twardość nie polega na tym, że się trudne emocje spycha i wypiera. Twardość, dojrzałość i odpowiedzialność za siebie, wyraża się w tym, że zna się swoje trudne emocje i pozwala się sobie z tymi trudnymi emocjami pobyć.

Jeden problem ma S. jak pewnie wielu z nas. Całe zło kieruje na siebie i Pana Boga. Straszne, żeśmy ulegli pokusie widzenia w Bogu nieczułego, niemiłosiernego, rygorystycznego sędziego, który nie zważa na trudne okoliczności. S. jest przekonany, że jego choroba to kara za popełnione dotychczas w życiu grzechy. „Nie ma takiego Boga!” – mogę powtarzać S. godzinami, ale katechizmowa formułka: „Bóg za zło karze, a za dobro wynagradza” – wdarła się w mózg i serce S. tak mocno, że trudno ją stamtąd wyplenić.

Wdarła się także w mózg i serce jednej z matek, którymi opiekuje się wspólnota. Pani ma raka. Po dwóch tygodniach w szpitalu, gdy odwiedziliśmy ją razem z jej czteroletnią córką, też całą winę zrzuciła na siebie i Pana Boga. Oto jak łatwo wpaść w udrękę.
Kłopot w tym, że Matka przenosi tę błędną narrację na swoją córkę. „Mamy nie boli” – mówi na przykład. Albo „córeczko, nie wolno płakać”.

Otóż, proszę państwa, wolno płakać! Ksiądz Krzysztof Grzywocz w jednym z kazań mówił tak: „Mówienie o cierpieniu powinno być jak służba. Szczególnie o cierpieniu we wzajemnej więzi. Amadeo Prado pisał do swojego ojca w liście: “Bolało mnie to, że nie dopuściłeś mnie nigdy do swojego cierpienia. Bolało mnie, tato, że jako dziecku nie opowiedziałeś mi nigdy o swoim cierpieniu. Cierpiałem, gdy ty nie dopuściłeś mnie do twojego cierpienia”. Błażej -Dom dla Chorych

W jęz.francuskim współczucie to “compassion” czyli wspólne cierpienie.

“Misericordia”-miłosierdzie, współczucie po łacinie- łączy słowo ubogi /miser/ z sercem /cor/.