razem- życie

Na Łopuszańskiej rządy rozpoczęła Pani Monika. Od razy widać kobiecą rękę. Porządeczki, milutko. Remoncik tamci trwa. To najstarszy z naszych domów w Warszawie. Wiktor z Mariuszem zrobią pięć gwiazdek. Meble zjechały wszystkie, co – nie powiem- wymagało łamania głowy, znalezienia odpowiednich, łapania faktur i zdalnego kierowania: która szafa do którego pokoju itd. Bo wszystko musi się zmieścić i do tego z sensem. Żeby jedni nie mieli kilku stolików, a inni samych szafek. Mogę się wynajmować do projektowania wnętrz schronisk dla ludzi bezdomnych.

Artur wrócił z prawie dwutygodniowych wczasów. Najpierw w Krakowie z Mikim i Tomkiem. Ostatni tydzień bawił w Warszawie, na ukochanej “Siańskiej” czyli Łopuszańskiej. Miki mu towarzyszył, Bratek czyli Jasiek wpadał po pracy i ogólnie panowie dobrze się bawili. Na koniec była proszona kolacja u Janka. Artur zjadł dwie dokładki i gospodarz stwierdził, że chyba więcej ich nie zaprosi. Jak dobrze się bawili, to się oczywiście nie przyznają, męska tajemnica. Synek wrócił cały i trzeźwy. /dla smutasów-to żart/ . Nawet raz wyrwali Renię, szefową od chorych, co się praktycznie nie rusza z domu na Gniewkowskiej – najpierw Covid, teraz robota, pracownicy na urlopach- do jakiegoś wypasionego parku wodnego. Renia była w szoku: “To istnieje jeszcze inny świat poza schroniskiem?” Jednak nie ma to jak w domu, bo z Mikim lekko nie jest. Śniadanko trzeba sobie zrobić samemu /prawie, ale zawsze/, ubranko złożyć w kosteczkę. Teraz synek jak widzi Mikiego, to bacznie się przygląda, czy go znowu gdzieś nie wywiezie. Spokojnie, synku. Kasa się skończyła, a Mikołaj musi wracać do pracy, bo Kraków czeka. Inżynier z Tomaszkiem domu tam pilnowali, ale dość tego dnia dziecka.

• 

• 

• 

• 

Mnie udało się wpaść z Dużym Tomkiem na kilka godzin do Medyni w ramach relaksu. Kocham ten mały dom. Wszystkie kocham, ale….tam po prostu jest cisza i spokój.

Kosztorys wymiany pieców CO w starym domu w Jankowicach zwalił mnie z chudych nóg. Musimy dać radę.

Do Jankowic przybyło dwóch kleryków rzeszowskiego seminarium. Chłopaki na medal. Jak zawieźli mieszkańca do urzędu, włożywszy sprytnie koloratki, to załatwili sprawę w kilka chwil. Jak tu walczyć z klerykalizmem? Okna też pomyli i generalnie mają łapki do roboty.

W upały rozchorował się Aloszka. Mopsisko się dusiło, Kochany Pan Weterynarz z Kunowa leki dał, ale chyba psina się starzeje i serducho pada.

Trawy w Nagorzycach nie kosimy. Zrobiło się dziko i fajnie. Za gorąco. Chociaż kawałek wykosił w ramach podziękowania za zajęcia muzyczne jeden z uczestników. To pierwszy taki przypadek w historii świetlicy, że ktoś coś pomógł z własnej woli.

Pan niepełnosprawny, co mieszkanie dostał do remontu i to szybkiego, nie może się nacieszyć. Ma już stół i krzesła. Nasze Panie Funduszowe się tym zajęły. Cóż, jedni kapryszą na smak obiadu za 700 zeta w luksusowej knajpie, inni cieszą się zupą przy własnym stole w malutkiej kuchni.

W Zochcinie mamy kawałek tego, co się często dzieje w domach dla naszych chorych. Co kilka dni akcja “wykąpać pana W., zmienić mu ubranie.” Ostatnio udało mi się nawet leki wcisnąć, a Tomkowi -obciąć człekowi pazury, choć musiałam udzielić wsparcia słownego. Nie był to głos anioła. Tu jest jeden taki pan, a w innych domach mają po kilku. Kiedyś w domu dla kobiet wniosłam delikwentkę na rękach pod prysznic. Usłyszałam kim jestem i kim była moja matka, ale pani przestała śmierdzieć. Pana W nie dam rady, bo waży ze sto kilo.

Tak życie płynie w naszej Republice Biedaków. I tylko mi żal, że kolejny rok nasi niepełnosprawni przyjaciele nigdzie nie wyjadą. SZCZEPCIE SIĘ DO CH……RY. Niech to się skończy.

Te nasze i miliony innych punktów braterstwa na mapie świata są świadectwem, że można być razem. I razem jest o wiele lepiej niż przeciwko sobie. Tak trudno to zrozumieć?